Μου έπεσε βαρύ το γεγονός. Ίσως γιατί προηγήθηκαν και άλλα παρόμοια, πολλά. Ίσως γιατί αυτοί οι άγνωστοι μου ήταν τόσο οικείοι. Ίσως γιατί ήταν και εκείνοι που μου κούναγαν την κούνια των ετών που περνούσαν. Που περνούν ακόμη. Και την κουνούν ακόμη.
Γιατί ό,τι αγαπάς το αισθάνεσαι αθάνατο, κι όσο το αγαπάς, αθάνατο είναι.
Αναρωτιέμαι αν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον στην αντίπερα όχθη. Αν κάνουν παρέα, αν τα λένε. Αν έχουν στήσει πηγαδάκι με ηλεκτρικές κιθάρες και μπουζούκια. Τέλος πάντων...
