Μου έπεσε βαρύ το γεγονός. Ίσως γιατί προηγήθηκαν και άλλα παρόμοια, πολλά. Ίσως γιατί αυτοί οι άγνωστοι μου ήταν τόσο οικείοι. Ίσως γιατί ήταν και εκείνοι που μου κούναγαν την κούνια των ετών που περνούσαν. Που περνούν ακόμη. Και την κουνούν ακόμη.
Γιατί ό,τι αγαπάς το αισθάνεσαι αθάνατο, κι όσο το αγαπάς, αθάνατο είναι.
Αναρωτιέμαι αν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον στην αντίπερα όχθη. Αν κάνουν παρέα, αν τα λένε. Αν έχουν στήσει πηγαδάκι με ηλεκτρικές κιθάρες και μπουζούκια. Τέλος πάντων...
2 comments:
Ανυπέρβλητη,καλημέρα.
χαμογελάω γιατί τα έχω αναρωτηθεί και γω πολλές φορές.
Και, να σου πω:
δε με νοιάζει.
Για μένα, αυτοί οι άνθρωποι, η μουσική τους, είναι¨"τα καλύτερά μου χρόνια", τ' αγαπημένα.
και μου αρκεί.
Α, και λόγω ανάστασης, κάνε και μια μνεία στο the number of the beast!!!
καλώς τον, καλημέρα!
έτσι είναι όπως το λες... τα χρόνια τα πιο αγαπημένα. όσο για το number of the beast... δεν χρειάζεται ποτε λόγος για να κάνω μνεία σε αγαπημένες μεταλιές! ;)
χαίρομαι πάντα να σε ακούω φίλε μου.
Post a Comment