Προσδοκώ.

Πάσχα Ελλήνων, και τα λόγια έχουν στερέψει, οι λέξεις έχουν κολλήσει στις νευρικές απολήξεις του εγκεφάλου σαν δάκρυ που στέκεται μουδιασμένο στα μάτια και δεν πέφτει.

Διάβασα εχθές τα παρακάτω λόγια, και, δίχως να γνωρίζω το παραμικρό για τον συγγραφέα, θα ήθελα να τα μοιραστώ:

"Για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, αυτές οι μέρες, είναι γεμάτες συμβολισμούς. «Παράθυρα ευκαιριών», για να ξαναδούμε τον εαυτό μας, κάτω από το φως των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου. Μια που σε αντίθεση με τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες, (που ως μεγαλύτερη γιορτή, έχουν τα Χριστούγεννα, την «υλοποίηση του Θεού σε σώμα ανθρώπου» δηλαδή), εμείς οι Ορθόδοξοι, στρέφουμε το πνεύμα μας, στη Θυσία Του, στη Θέωση του.

Λίγο η συγκίνηση που μας φορτώνει η Μεγάλη Εβδομάδα, λίγο η Άνοιξη που μπαίνει στη ζωή μας με τις ομορφιές της, οι σκέψεις τούτες τις μέρες, γυρνάνε πίσω, στα παλιά. Στα παιδικά χρόνια, στους Επιτάφιους στα σοκάκια των νησιών και των χωριών μας, στις μουσικές που ακούγονται σαν τη νύχτα μακρινή που σβύνει.

Ακόμη, σε μερικούς από μας, η σκέψη γυρνά στα πρώιμα χρόνια της νιότης μας, όταν όντας νεαροί μαρξιστές, δηλώναμε με περισσή αλαζονεία και στόμφο, πως «η θρησκεία είναι το όπιο των Λαών» και πως «είμαστε κατά συνείδηση άθεοι».

Με επιχείρημα συνήθως τους φορτωμένους με χρυσοποίκιλτα άμφια και τιάρες δεσποτάδες, «τσουβαλιάζαμε» αβασάνιστα και την Ορθοδοξία, μαζί με τον χρησιμοθηρικό Καθολικισμό, τον επιθετικό Προτεσταντισμό και τις ακραίες μισαλλόδοξες εκφράσεις των Σεχτών του Χριστιανισμού, κυρίως των αγγλοσαξονικών χωρών.

Δεν περίσσευε βλέπετε χώρος στον εγκέφαλό μας, να μας οδηγήσει στη ρίζα της Πίστης, της Ορθόδοξης φυσικά, και να σκεφτούμε «αριστοτελικά» αν θέλετε, τον ίδιο τον Λόγο του Ιησού και όχι τους κάθε λογής «διερμηνείς» ή «εκφραστές» του.

Να ακούσουμε δηλαδή με τα αφτιά της ψυχής, τον Χριστό, να λέει στους μαθητές του:

Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.
Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς.
Άφετε τα παιδία ελθείν προς με, τοιούτων γαρ εστίν η βασιλεία των ουρανών.
Όταν ουν ποιής ελεημοσύνην, μη σαλπίσης έμπροσθέν σου, ώσπερ οι υποκριταί ποιούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις ρύμαις.
Μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.
Ουκ εστί προφήτης άτιμος ει μη εν τη πατρίδι αυτού και εν τη οικία αυτού.
Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί.
Αγαπήσης τον πλησίον σου ως σεαυτόν.
Δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού.
Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.
Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ' αυτή.
Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω.
Μη ρίπτετε τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων ούτε τα ιερά τοις κυσι.
Ουαί υμίν τοις πλουσίοις.
Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου.

Αυτόν λοιπόν τον Χριστό, που έγινε στο διάβα των καιρών, των αγώνων και της ωριμότητας, ο «δικός μου» Χριστός. Και μέσα από αυτόν τον Χριστό, διέκρινα συμπυκνωμένα όλα τα διδάγματα που γεννήθηκαν από τα «πάθη» αλλά και τις «αναστάσεις», των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Δείτε λοιπόν τι γίνεται και σήμερα. Δεν μπορούν, η δεν θέλουν να δούνε τον Χριστό, πως :

Δέν μας ζητά να φορέσουμε τον Σταυρό του, για να εξοντώσουμε στο όνομά του τους εχθρούς μας, όπως έπραξαν και πράττουν, οι ΝΑΤΟικοί εγκληματίες.
Δεν μας ζητά να συσσωρεύσουμε πλούτο, όπως οι τοκογλύφοι, οι τραπεζίτες και αυτοί που κατάκλεψαν το Λαό μας.
Δεν μας προτρέπει να υποκρινόμαστε στις συναγωγές, με λαμπάδες και μεγαλόσταυρους, όπως οι πολιτικάντηδες.
Δεν μας λέει να προσφέρουμε βοήθεια στο συνάνθρωπό μας, βιντεοσκοπώντας τον με τις κάμερες, όπως τα θλιβερά αριστεροδέξια σχήματα και οι ΜΚΟ τους, για ένα «ψηφουλάκι».
Δεν ευλογεί τους πλουσίους και το χρήμα, όπως οι κρατούντες που υπηρετούν με άρρωστο πάθος τις πολυεθνικές και τα χρηματιστήρια.

Με αυτές τις απλοϊκές σκέψεις, προσπαθώ - αλλά και πάλι δεν μπορώ να κατανοήσω - το μίσος των ακραίων αριστερών και των ακραίων δεξιών - τώρα τελευταία και των δωδεκαθεϊστών - αλλά και γενικότερα των ακραίων ανθρώπων, στον Ιησού. Ακόμη δεν μπορώ να κατανοήσω τα ειρωνικά μειδιάματά τους, τον χαρακτηρισμό του από αυτούς, ως «ενός ακόμη ασήμαντου γραφικού τύπου», τα «έλα τώρα με τον Χριστό σας και την εβραιογενή πίστη σας» και τα λοιπά περιφρονητικά που ακούμε συχνά-πυκνά από το στόμα τους, για τον Εσταυρωμένο.

Αυτό που αντιλαμβάνομαι, είναι πως για κάποιον λόγο σκοτεινό, βαθειά στην ψυχή τους, κάποιοι άνθρωποι, αισθάνονται τον Ιησού, ως αυστηρό κριτή και επικίνδυνο επικριτή, στις θεωρήσεις τους. Μια «απειλή» δηλαδή, γι’ αυτό που επέλεξαν ως τρόπο ζωής, κατασκευάζοντας και τη δική τους ωφελιμιστική και βολική θεωρία, η οποία τους επιτρέπει να θεοποιούν τον υλισμό και να αναγάγουν τον ευδαιμονισμό σε μοναδικό τους στόχο. Θεωρία, την οποία «προκλητικά» θα λέγαμε πως πετάει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού ο Χριστός με το Λόγο, το Έργο και τη Θυσία του. Και γι’ αυτό και τον μισούν, τον ειρωνεύονται, τον αμφισβητούν.

Όσο για τον υπογράφοντα, χρόνια τώρα, κάθε φορά που ακούω λόγια σκοτεινά ή ειρωνικά, για τον «δικό μου» Χριστό, ακολουθώ τη συμβουλή του Αγιορείτη Αγιαννανίτη Γέροντα και εν τη Πίστη αδελφού μου:

Κλείνω τα μάτια μου, βάζω σε παράταξη στη σκέψη μου: Τον πολεμιστή Μωάμεθ, τον παχουλό Βούδα, τον σκοτεινό Αχούρα Μάζντα, την εκδικητική Σίβα, τον ιδιοτελή Γιαχβέ και επιλέγω τον ισχνό και βασανισμένο Εσταυρωμένο, που επιμένει από το Σταυρό του Μαρτυρίου Του, να με συγχωρεί για τα σφάλματά μου.

Γιατί για κάποιον λόγο μυστήριο και υπερβατικό, Αυτός μου ταιριάζει.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου."

Ας μην φορτώνουμε τα λάθη τα δικά μας, ως άνθρωποι/μονάδες και ως ανθρωπότητα/σύνολο στον Χριστό. Ας μην τα φορτώνουμε ούτε στον διπλανόν μας.
Είναι αυτή η εποχή ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας, ο καθένας ξεχωριστά, να δει αν είναι όπως θα ήθελε, όπως θα έπρεπε, όπως ονειρευόταν ότι θα είναι όταν ήταν ακόμη παιδί.
Ζούμε από κεκτημένη ταχύτητα, δίχως σκέψη, δίχως συναίσθημα, δίχως ενσυναίσθηση. Είναι άραγε αυτό το όνειρό μας για αυτήν την τόσο άπειρη σε δυνατότητες και συνάμα τόσο χρονικά περιορισμενη ζωή;

Πάσχα Ελλήνων, και προσδοκώ ανάσταση ζώντων τε και νεκρών. Κυρίως δε των ζώντων.

Καλή Ανάσταση σε όλους.


*η αρχική ανάρτηση εδώ

Ε να, καμμιά φορά...

"Αν μπορούσα να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή, θα έκανα πολύ περισσότερα λάθη αυτή τη φορά. Δε θα προσπαθούσα να είμαι τόσο τέλειος. Θα αφηνόμουν περισσότερο. Θα χαλάρωνα. Για να πω την αλήθεια, ελάχιστα θα ήταν τα πράγματα που θα έπαιρνα τόσο στα σοβαρά. Θα ήμουν λιγότερο συγκρατημένος. Θα 'κανα περισσότερα ταξίδια. Θ' ανέβαινα σε περισσότερες κορφές, θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια, θα κοίταζα περισσότερα ηλιοβασιλέματα. Θα είχα περισσότερα πραγματικά προβλήματα και λιγότερα φανταστικά. Αν γινόταν να ξανάρχιζαν όλα, θα φρόντιζα να έχω περισσότερες τέτοιες στιγμές. Στην πραγματικότητα θα προσπαθούσα να ζήσω μόνο όμορφες στιγμές - στιγμή τη στιγμή. Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, απ' αυτό είναι φτιαγμένη η ζωή...."

Ε να, καμμιά φορά η αυτοκριτική, ή μάλλον επί το ορθότερον, η αυτογνωσία, σε οδηγεί σε μονοπάτια του μυαλού τόσο δαιδαλώδη που μπερδεύεσαι. Δεν είναι καλύτερο να μην μπεις, γιατί όλο και κάτι θα μάθεις και από αυτήν την διαδρομή. Καλύτερο είναι να μην μπερδευτείς. Ο δρόμος του καθενός είναι μοναδικός, και αυτό από μόνο του είναι υπέροχο. Αν έχεις βρει εμπόδια στην μέχρι τώρα πορεία, είναι δικά σου κι έμαθες να τα προσπερνάς. Αν έχεις ωφεληθεί, αν κάτι σου χαρίστηκε, τότε έμαθες να λες ευχαριστώ. Αν κάτι σου στερήθηκε, έμαθες να το παλεύεις περισσότερο. Κι αν έκανες λάθη, έμαθες να τα διορθώνεις, να μην τα ξανακάνεις, ή και να τα ξανακάνεις και να το απολαμβάνεις. Γιατί όχι; Όλα δικά σου είναι, τα κουβαλάς και σε κάνουν αυτόν που είσαι. Κι αν θέλεις να αλλάξεις κάτι, τότε έχεις αποκτήσει όλα τα εφόδια να το πράξεις. 

Το παραπάνω κείμενο το βρήκα τυχαία, και μ' έκανε να χαμογελάσω. Πραγματικά, από όμορφες στιγμές είναι φτιαγμένη η ζωή. Ακόμα και οι άσχημες είναι όμορφες. Μια ζωή γεμάτη με τα πάντα, με όλα, με ό,τι βάζει ο νους. Πόσο μονότονη θα ήταν αν δεν τα είχε όλα....

Έτσι!

Obsessions pt. 2

It all starts with the need, urging you to purge it out of your system.

An image out of nowhere.

It starts with the flame that translates into brushes, scratches, gestures.

Either gentle or brutal.

It starts with a alternate perspective. A phrase that gets stuck inside your brain. A hum. A tear. 

It starts with this. After that, it has a life of its own. No telling where it might take you.

Anywhere is good.

Just like old times.

2013

Άλλαξε λοιπόν και αυτός ο χρόνος. Αναπόφευκτα.

Τι κι αν λένε πως ο χρόνος είναι ενιαίος κι αδιαίρετος, και πως ο διαχωρισμός του σε έτη είναι απλως μία σύμβαση προς εξυπηρέτηση ανθρωπίνων αναγκών. Η συμβατική αυτή αλλαγή, η εικονική, η συμφωνημένη, πάντοτε θα μας επηρρεάζει. Ίσως γιατί έτσι διδαχθήκαμε. Ίσως γιατί όλοι μας αναζητούμε νέες αρχές και φρέσκα, απαλλαγμένα από λάθη ξεκινήματα. Μια ψεύτικη προσωρινή κάθαρση. Μια καθαρά λογιστική πράξη, σαν να προσπαθείς να κλείσεις τα βιβλία του έτους, πριν κάνεις τα ίδια διαχειριστικά λάθη από την αρχή.

Αυτό που διαπίστωσα με την πάροδο του -αδιαίρετου- χρόνου είναι ότι ο καθένας μας ζει σύμφωνα με το δικό του προσωπικό ημερολόγιο. Το έτος αλλάζει για τον καθένα μας ξεχωριστά σε ανύποπτες στιγμές. Η "τέλος εποχής" κατάσταση μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή. Πολλές φορές χωρίς καν να γίνει αντιληπτή. 

Κι όμως, έρχεται η στιγμή που το αντιλαμβάνεσαι. Το νοιώθεις στο πετσί σου πως έχεις αλλάξει. Πως κάτι σε άλλαξε. Τόσα σταυροδρόμια, κάποια από τις τόσες στροφές σε οδήγησαν σε δρόμους που δεν είχες προβλέψει, άγνωστους, όμορφους ίσως, αλλά ίσως και όχι. Και ίσως θελήσεις να γυρίσεις πίσω. Αν μπορείς. Συνήθως δεν μπορείς. Η οπισθοπορεία απαγορεύεται, εκτός περιπτώσεως ελιγμού σταθμεύσεως.

Σταυροδρόμια. Αποφάσεις της ζωής που παίρνεις συνειδητά ή μη. Εναλλακτικά σύμπαντα οι αποφάσεις που δεν πήρα. Πώς θα ήμουν αν... είχα πει όχι αντί για ναι. Αν, είχα μιλήσει τότε, αν είχαν ειπωθεί τα ανείπωτα, αν εκείνο το βλέμα είχε ενσαρκωθεί. Αν εκείνο το καλωσόρισμα δεν ήταν τόσο ένθερμο, δεν θα είχα μείνει. Δεν θα ήμουν τώρα ακόμα εκεί. Αν δεν είχα δακρύσει, ίσως να μην το είχε κανείς προσέξει. Αν είχα πεισμώσει, ίσως .....

Και οι αποφάσεις των άλλων. Και οι δικές μας. Και τόσες που πάρθηκαν ερήμην μας.

Τόσοι εναλλακτικοί κόσμοι, ένας γαλαξίας παραλλήλων συμπάντων δημιουργημένος αποκλειστικά από τις αποφάσεις που δεν πάρθηκαν, από τις εναλλακτικές που δεν επιλέχθηκαν. Και με κάθε τέτοια, το έτος άλλαζε. Η μία εποχή τελείωνε, για να αρχίσει μία άλλη. Με κάθε μία, ένα μόριο μελανίνης από τα μαλλιά αποβάλλεται οδηγώντας μας με μαθηματική ακρίβεια στα λευκά μαλλιά και στην ρυτίδα.

Τι θα ήταν διαφορετικό άραγε αν βρισκόμουν σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν; Θα ήμουν πιο ευτυχισμένη; Ή θα επιθυμούσα να ήμουν σε ένα άλλο, ίσως σε αυτό που βρίσκομαι τώρα;

... όλες οι αμφιβολίες διαλύονται σε ένα χαμόγελο, στα ανοιχτά χέρια. Συνεχίζω να φτιάχνω το σύμπαν μου με ό,τι υλικά μου διατίθενται. Κι αν ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω τον δρόμο, δεν πειράζει. Όλοι οι δρόμοι έχουν προορισμό.

Καλή χρονιά αναγνώστη. Εύχομαι το σύμπαν σου να είναι το πιο όμορφο από όλα.