Ε να, καμμιά φορά...

"Αν μπορούσα να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή, θα έκανα πολύ περισσότερα λάθη αυτή τη φορά. Δε θα προσπαθούσα να είμαι τόσο τέλειος. Θα αφηνόμουν περισσότερο. Θα χαλάρωνα. Για να πω την αλήθεια, ελάχιστα θα ήταν τα πράγματα που θα έπαιρνα τόσο στα σοβαρά. Θα ήμουν λιγότερο συγκρατημένος. Θα 'κανα περισσότερα ταξίδια. Θ' ανέβαινα σε περισσότερες κορφές, θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια, θα κοίταζα περισσότερα ηλιοβασιλέματα. Θα είχα περισσότερα πραγματικά προβλήματα και λιγότερα φανταστικά. Αν γινόταν να ξανάρχιζαν όλα, θα φρόντιζα να έχω περισσότερες τέτοιες στιγμές. Στην πραγματικότητα θα προσπαθούσα να ζήσω μόνο όμορφες στιγμές - στιγμή τη στιγμή. Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, απ' αυτό είναι φτιαγμένη η ζωή...."

Ε να, καμμιά φορά η αυτοκριτική, ή μάλλον επί το ορθότερον, η αυτογνωσία, σε οδηγεί σε μονοπάτια του μυαλού τόσο δαιδαλώδη που μπερδεύεσαι. Δεν είναι καλύτερο να μην μπεις, γιατί όλο και κάτι θα μάθεις και από αυτήν την διαδρομή. Καλύτερο είναι να μην μπερδευτείς. Ο δρόμος του καθενός είναι μοναδικός, και αυτό από μόνο του είναι υπέροχο. Αν έχεις βρει εμπόδια στην μέχρι τώρα πορεία, είναι δικά σου κι έμαθες να τα προσπερνάς. Αν έχεις ωφεληθεί, αν κάτι σου χαρίστηκε, τότε έμαθες να λες ευχαριστώ. Αν κάτι σου στερήθηκε, έμαθες να το παλεύεις περισσότερο. Κι αν έκανες λάθη, έμαθες να τα διορθώνεις, να μην τα ξανακάνεις, ή και να τα ξανακάνεις και να το απολαμβάνεις. Γιατί όχι; Όλα δικά σου είναι, τα κουβαλάς και σε κάνουν αυτόν που είσαι. Κι αν θέλεις να αλλάξεις κάτι, τότε έχεις αποκτήσει όλα τα εφόδια να το πράξεις. 

Το παραπάνω κείμενο το βρήκα τυχαία, και μ' έκανε να χαμογελάσω. Πραγματικά, από όμορφες στιγμές είναι φτιαγμένη η ζωή. Ακόμα και οι άσχημες είναι όμορφες. Μια ζωή γεμάτη με τα πάντα, με όλα, με ό,τι βάζει ο νους. Πόσο μονότονη θα ήταν αν δεν τα είχε όλα....

Έτσι!

Obsessions pt. 2

It all starts with the need, urging you to purge it out of your system.

An image out of nowhere.

It starts with the flame that translates into brushes, scratches, gestures.

Either gentle or brutal.

It starts with a alternate perspective. A phrase that gets stuck inside your brain. A hum. A tear. 

It starts with this. After that, it has a life of its own. No telling where it might take you.

Anywhere is good.

Just like old times.

2013

Άλλαξε λοιπόν και αυτός ο χρόνος. Αναπόφευκτα.

Τι κι αν λένε πως ο χρόνος είναι ενιαίος κι αδιαίρετος, και πως ο διαχωρισμός του σε έτη είναι απλως μία σύμβαση προς εξυπηρέτηση ανθρωπίνων αναγκών. Η συμβατική αυτή αλλαγή, η εικονική, η συμφωνημένη, πάντοτε θα μας επηρρεάζει. Ίσως γιατί έτσι διδαχθήκαμε. Ίσως γιατί όλοι μας αναζητούμε νέες αρχές και φρέσκα, απαλλαγμένα από λάθη ξεκινήματα. Μια ψεύτικη προσωρινή κάθαρση. Μια καθαρά λογιστική πράξη, σαν να προσπαθείς να κλείσεις τα βιβλία του έτους, πριν κάνεις τα ίδια διαχειριστικά λάθη από την αρχή.

Αυτό που διαπίστωσα με την πάροδο του -αδιαίρετου- χρόνου είναι ότι ο καθένας μας ζει σύμφωνα με το δικό του προσωπικό ημερολόγιο. Το έτος αλλάζει για τον καθένα μας ξεχωριστά σε ανύποπτες στιγμές. Η "τέλος εποχής" κατάσταση μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή. Πολλές φορές χωρίς καν να γίνει αντιληπτή. 

Κι όμως, έρχεται η στιγμή που το αντιλαμβάνεσαι. Το νοιώθεις στο πετσί σου πως έχεις αλλάξει. Πως κάτι σε άλλαξε. Τόσα σταυροδρόμια, κάποια από τις τόσες στροφές σε οδήγησαν σε δρόμους που δεν είχες προβλέψει, άγνωστους, όμορφους ίσως, αλλά ίσως και όχι. Και ίσως θελήσεις να γυρίσεις πίσω. Αν μπορείς. Συνήθως δεν μπορείς. Η οπισθοπορεία απαγορεύεται, εκτός περιπτώσεως ελιγμού σταθμεύσεως.

Σταυροδρόμια. Αποφάσεις της ζωής που παίρνεις συνειδητά ή μη. Εναλλακτικά σύμπαντα οι αποφάσεις που δεν πήρα. Πώς θα ήμουν αν... είχα πει όχι αντί για ναι. Αν, είχα μιλήσει τότε, αν είχαν ειπωθεί τα ανείπωτα, αν εκείνο το βλέμα είχε ενσαρκωθεί. Αν εκείνο το καλωσόρισμα δεν ήταν τόσο ένθερμο, δεν θα είχα μείνει. Δεν θα ήμουν τώρα ακόμα εκεί. Αν δεν είχα δακρύσει, ίσως να μην το είχε κανείς προσέξει. Αν είχα πεισμώσει, ίσως .....

Και οι αποφάσεις των άλλων. Και οι δικές μας. Και τόσες που πάρθηκαν ερήμην μας.

Τόσοι εναλλακτικοί κόσμοι, ένας γαλαξίας παραλλήλων συμπάντων δημιουργημένος αποκλειστικά από τις αποφάσεις που δεν πάρθηκαν, από τις εναλλακτικές που δεν επιλέχθηκαν. Και με κάθε τέτοια, το έτος άλλαζε. Η μία εποχή τελείωνε, για να αρχίσει μία άλλη. Με κάθε μία, ένα μόριο μελανίνης από τα μαλλιά αποβάλλεται οδηγώντας μας με μαθηματική ακρίβεια στα λευκά μαλλιά και στην ρυτίδα.

Τι θα ήταν διαφορετικό άραγε αν βρισκόμουν σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν; Θα ήμουν πιο ευτυχισμένη; Ή θα επιθυμούσα να ήμουν σε ένα άλλο, ίσως σε αυτό που βρίσκομαι τώρα;

... όλες οι αμφιβολίες διαλύονται σε ένα χαμόγελο, στα ανοιχτά χέρια. Συνεχίζω να φτιάχνω το σύμπαν μου με ό,τι υλικά μου διατίθενται. Κι αν ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω τον δρόμο, δεν πειράζει. Όλοι οι δρόμοι έχουν προορισμό.

Καλή χρονιά αναγνώστη. Εύχομαι το σύμπαν σου να είναι το πιο όμορφο από όλα.