Όταν ήμουν μικρή, όπως όλα τα μικρά, έτσι κι εγώ αρεσκόμουν στο όνειρο, το χαζό, το παιδικό, αυτό που προβάλλεται κατά κόρον από τηλεοράσεις και γλυκανάλατες ταινίες, αυτό που τραγουδιέται με μεγαλοστομίες σε όλες τις ενεργές γλώσσες αυτής της ταλαίπωρης γης, το ορμητικό όνειρο αυτό που σε παρασύρει χαζεύοντας φεγγάρια και ηλιοβασιλέματα, το όνειρο εκείνο που δεν αργεί να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης, ή στην καλύτερη περίπτωση, παταγώδης απογοήτευση. Να σε ποτίζουν όνειρα, να γίνεσαι σφουγγάρι.
Το κυνηγούσα χρόνια αυτό το όνειρο, πιστεύοντας ότι εκεί ήταν η ζωή... Μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ότι η καθημερινότητα είναι αλλιώς, ότι οι αγάπες και τα λουλούδια είναι διαποτισμένα μέχρι το μεδούλι με το δηλητηριώδες καυσαέριο της μεγαλούπολης και το "για πάντα" δεν είναι παρά μια βλακώδης έκφραση γραμμένη με καλλιτεχνία σε χαρτί, και σε πολλές περιπτώσεις σε κωλόχαρτο. Σήμερα δε, είναι απλώς εκτυπωμένη με arial γραμματοσειρά σε Α4. Αναλώσιμο χαρτί για αναλώσιμα αισθήματα, κορεσμένα, κενά, ξεφτίζει το μελάνι, χάνονται.
Αναπόφευκτα, σαν σε μια στιγμή, μεγάλωσα. Έσπασα και τα μούτρα μου, τρίφτηκα. Δεν έχω πια τέτοια όνειρα. Δεν τα χρειάζομαι κιόλας, έτσι αποφάσισα. Τα πόδια στην γη, το βλέμμα ψηλά, το μυαλό στην θέση του. Κι έτσι απλά και όμορφα τα χρόνια να κυλάνε.
Κι ας γνωρίζω πολύ καλά ότι η πραγματικότητα κρύβει εκπλήξεις που θα τις ζήλευε το πιο ευφυές κινηματογραφικό σενάριο. Τα μάτια να κοιτούν κατάπληκτα και η ψυχή να κλωτσάει μανιασμένα. Ξέρεις, χωρίς εμπόδια και μπάρες δεν θα υπήρχαν άλτες. Δίχως αντιφάσεις και προβληματισμούς δεν θα υπήρχαν τραγούδια, ούτε λόγος να συνθέσει και να δημιουργήσει κανείς ποτέ τίποτα. Αν δεν νύχτωνε ποτέ, δεν θα βλέπαμε τα αστέρια, κι ας υπάρχουν.
Σε εσένα λοιπόν, που εμφανίστηκες από το πουθενά να μου ζητήσεις το όνειρο το παιδικό, έχω μόνο μια ενήλικη αλήθεια να δώσω. Χωρίς τις μεγάλες χαζές κουβέντες να στολίζουν δήθεν τις στιγμές, δίχως υπερβολές, καλλιτεχνίες και καρδούλες στο χαρτί.
Μόνο το σήμερα, όποιο κι αν είναι αυτό. Έναν δρόμο να βαδίσουμε μαζί για όσο πάει.
Απλά.
