Monday, February 28, 2011

Απλά

Όταν ήμουν μικρή, όπως όλα τα μικρά, έτσι κι εγώ αρεσκόμουν στο όνειρο, το χαζό, το παιδικό, αυτό που προβάλλεται κατά κόρον από τηλεοράσεις και γλυκανάλατες ταινίες, αυτό που τραγουδιέται με μεγαλοστομίες σε όλες τις ενεργές γλώσσες αυτής της ταλαίπωρης γης, το ορμητικό όνειρο αυτό που σε παρασύρει χαζεύοντας φεγγάρια και ηλιοβασιλέματα, το όνειρο εκείνο που δεν αργεί να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης, ή στην καλύτερη περίπτωση, παταγώδης απογοήτευση. Να σε ποτίζουν όνειρα, να γίνεσαι σφουγγάρι.

Το κυνηγούσα χρόνια αυτό το όνειρο, πιστεύοντας ότι εκεί ήταν η ζωή... Μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ότι η καθημερινότητα είναι αλλιώς, ότι οι αγάπες και τα λουλούδια είναι διαποτισμένα μέχρι το μεδούλι με το δηλητηριώδες καυσαέριο της μεγαλούπολης και το "για πάντα" δεν είναι παρά μια βλακώδης έκφραση γραμμένη με καλλιτεχνία σε χαρτί, και σε πολλές περιπτώσεις σε κωλόχαρτο. Σήμερα δε, είναι απλώς εκτυπωμένη με arial γραμματοσειρά σε Α4. Αναλώσιμο χαρτί για αναλώσιμα αισθήματα, κορεσμένα, κενά, ξεφτίζει το μελάνι, χάνονται.

Αναπόφευκτα, σαν σε μια στιγμή, μεγάλωσα. Έσπασα και τα μούτρα μου, τρίφτηκα. Δεν έχω πια τέτοια όνειρα. Δεν τα χρειάζομαι κιόλας, έτσι αποφάσισα. Τα πόδια στην γη, το βλέμμα ψηλά, το μυαλό στην θέση του. Κι έτσι απλά και όμορφα τα χρόνια να κυλάνε.

Κι ας γνωρίζω πολύ καλά ότι η πραγματικότητα κρύβει εκπλήξεις που θα τις ζήλευε το πιο ευφυές κινηματογραφικό σενάριο. Τα μάτια να κοιτούν κατάπληκτα και η ψυχή να κλωτσάει μανιασμένα. Ξέρεις, χωρίς εμπόδια και μπάρες δεν θα υπήρχαν άλτες. Δίχως αντιφάσεις και προβληματισμούς δεν θα υπήρχαν τραγούδια, ούτε λόγος να συνθέσει και να δημιουργήσει κανείς ποτέ τίποτα. Αν δεν νύχτωνε ποτέ, δεν θα βλέπαμε τα αστέρια, κι ας υπάρχουν.

Σε εσένα λοιπόν, που εμφανίστηκες από το πουθενά να μου ζητήσεις το όνειρο το παιδικό, έχω μόνο μια ενήλικη αλήθεια να δώσω. Χωρίς τις μεγάλες χαζές κουβέντες να στολίζουν δήθεν τις στιγμές, δίχως υπερβολές, καλλιτεχνίες και καρδούλες στο χαρτί.

Μόνο το σήμερα, όποιο κι αν είναι αυτό. Έναν δρόμο να βαδίσουμε μαζί για όσο πάει.

Απλά.

6 comments:

Я верю в Сталина said...

Είδες που η αγάπη τελικά σε κάνει καλυτερο άνθρωπο;

Καλημέρες :)

amfipolos said...

σίγουρα Μάρκο μας βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας!
από εκεί και πέρα... θα δείξει...
τις καλησπέρες μου!

Elrond said...

Καιρό έχω να περάσω από τις μπλοκογειτονιές, καταραμένα μηχανήματα. ..όλο χαλάνε!
Όμορφη και ζηλευτή κατάσταση! Ηλιοβασιλέματα και μπόρες! ΑΠΛΑ πράματα! Απόλαυσε το!
Τις καλησπέρες μου!!!!!!

amfipolos said...

πού είσαι Elrond φίλε μου; απλά πράγματα, απρόσμενα, χάνεις και λίγο την μπάλα... ωραία όμως, σε αυτό θα συμφωνήσω! καλό σου βράδυ! (ρίξε μια κλωτσιά στον υπολογιστή σου από εμένα :PPPPPPPP)

happypepper said...

Gia συναισθήματα απλά παραπέμπεις και πάλι στα προηγούμενα:
crazy train,
dazed and confused,
crimson glory, etc.
εγώ εκεί κόλλησα.
και είναι όλα μαζί, ένα.
μια καλησπέρα.
καλή λαγάνα,μικρή.

amfipolos said...

Όλα αυτά Πιπέρη μου είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.. το στρίβεις κι όπου πέσει, κι η μουσική που αγαπάμε να συνθέτει το soundtrack της ζωής μας.
Καλημέρα, και η ψυχή ψηλά σαν τον χαρταετό!