Αγαπώ...!

Να λοιπόν και μια ελληνική ανάρτηση!

Ο ιστολογικός φίλος Pan (με τον φοβερό και τρομερό στίχο στο προφίλ) με προσκάλεσε να μοιραστώ κι εγώ με την σειρά μου τα 10 πράγματα που αγαπώ περισσότερο. Μου θυμίζει μια κουβέντα που είχα κάποτε με έναν καλό φίλο σχετικά με τα πράγματα χωρίς τα οποία δεν μπορούσαμε να ζήσουμε. Έχουν αλλάξει πολλά βέβαια από τότε... για να δούμε λοιπόν...

Αγαπώ την μουσική. Έλα ρε θα μου πεις, και ποιος δεν αγαπάει την μουσική; Όχι, δεν κατάλαβες. ΑΓΑΠΩ την μουσική με όλο μου το είναι. Αγαπώ την στιγμή που η ψυχή ξεχειλίζει και τραγουδάς μόνο και μόνο για να μην σε πνίξει αυτό που νοιώθεις, για να μην γονατίσεις κάτω απ'το βάρος του. Αγαπώ την ανατριχίλα που με πιάνει στον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας και την ένταση του μπάσου και των ντραμς. Γουστάρω και αγαπώ τα παλιά λαϊκά για λόγους που δεν περιγράφονται με λέξεις - σε καμμία γλώσσα. Και γουστάρω που η ζωή μου μερικές φορές μοιάζει με μουσικό βιντεο χωρίς τέλος.

Αγαπώ τον καφέ. Όχι το ρόφημα, τον καφέ α-λα ελληνικά. Τον καφέ εκείνο που συνοδεύεται από αγαπημένη παρέα και κουβέντα επί παντός επιστητού, ανέμων, υδάτων, συννέφων, ορατών τε πάντων και αοράτων. Αγαπώ τον καφέ που ξυπνάει το μυαλό και ζεσταίνει την καρδιά, κάτι απογεύματα χωρίς άγχος, χωρίς γαμημένα (μπαρδόν) deadlines, χωρίς να σε κυνηγάει το ρολόι, μέχρι να τελειώσουν τα τσιγάρα ή να σε πάρει ο ύπνος στο τραπεζάκι ή να σε ψάχνουν οι δικοί σου στα νοσοκομεία και αστυνομικά τμήματα. Τον καφέ εκείνον που μπορεί να καταλήξει σε περιπάτους, μπύρες και έναν σωρό άλλα πράγματα.

Λατρεύω το γέλιο και το χαμόγελο των ανθρώπων που αγαπώ, τον ήχο της φωνής τους οταν είναι έτοιμοι να ξελιγωθούν, όταν μιλάμε από καρδιάς, όταν κλαίμε ο ένας στα χέρια του άλλου, όταν αλληλοτσαντιιζόμαστε και την επόμενη στιγμή τα βρίσκουμε, όταν φτιάχνουμε μαζί αναμνήσεις που αξίζει να κρατάς μέσα σου μέχρι να μαζέψεις τα μπαγάζια σου για τον άλλο κόσμο. Και τελικώς ίσως αυτά να είναι τα μπαγάζια σου.

Αγαπώ την δημιουργικότητα! Την στιγμή που το τίποτα γίνεται κάτι, παίρνει μορφή, σχήμα, χρώμα, πνοή. Στο χαρτί, στην οθόνη, στο μπλοκάκι, στο πληκτρολόγιο, στον φακό, στο μυαλό.

Αγαπώ τα ταξίδια - κι ας μην έχω ταξιδέψει πολύ. Για ένα όνειρο ζούμε όλοι...

Αγαπώ την απίστευτη αίσθηση της νίκης επί του εαυτού μου, όταν τα βάζω με τα μούτρα μου και τα τσακίζω. Δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα που δεν μπορείς να επιτύχεις όταν έχεις κερδίσει τον εαυτό σου, όταν οι πραγματικές σου επιθυμίες επιβληθούν στην συνήθεια και την βλακεία που μερικές φορές μας δέρνει. Κι όπως είχε πει και μια ψυχή: "I'm kicking my ass, do you mind??"

Αγαπώ την θάλασσα και τον ουρανό... αγαπώ να βλέπω τον κόσμο μέσα από το μπλε φίλτρο τους, είναι πιο όμορφος, πιο ζωντανός, πιο δροσερός έτσι. Αγαπώ τον ήλιο και την βροχή. Μην με κλείνετε μέσα ρε γαμώτο πνίγομαι...

Αγαπώ... μια εικόνα στο μυαλό μου που έχει καρφωθεί και δεν λέει να φύγει. Μπλε και αυτή. Δυο μάτια στα οποία μέσα ποτέ δεν έχω κοιτάξει, ένα χαμόγελο που ακόμα δεν έχω δει. Πού θα μου πας....

Αγαπώ την ομορφιά της χώρας μου, όπου και αν βρίσκεται στον χώρο και τον χρόνο.

Και τέλος αγαπώ το όνειρο. Τα όνειρα. Το ονειρεύεσθαι. Την ημέρα που θα σταματήσω να ονειρεύομαι, σίγουρα θα είμαι νεκρή.


Και τώρα ήρθε η ώρα της σκυτάλης και της πρόσκλησης... δεν ξέρω αν και ποιοι και πότε με διαβάζουν, οπότε απλώς θα αφήσω την πρόσκληση ανοιχτή.

Όσοι πιστοί προσέλθετε... ελάτε ρε, υπάρχει πιο ωραίο θέμα για ανάρτηση;