Καμμιά φορά σκέπτομαι τι ξενέρωτος αποστειρωμένος κόσμος είναι αυτός που ζούμε. Όλα στην συσκευασία τους την διάφανη, την καθαρή, την αεροστεγώς κλεισμένη. Όλα περασμένα με Ντετόλ και χλωρίνη, ωραία και καθαρά, δήθεν υγιεινά, δήθεν ασφαλή... μια ασφάλεια στο κουτί, σφραγισμένη γερά, μην πάρει αέρα, μην χυθεί έξω, μην χαλάσει, μην μολυνθεί... Όλα εν-τάξει, όλα στην εντέλεια, όλα νοικοκυρεμένα. Όλα γρήγορα, εύκολα, άνετα, χωρίς κόπο, δίχως μεράκι. Δίχως ρίσκο. Όλα δήθεν.
Φαγητά σφραγισμένα, καρδιές κλειστές, γραφεία και σπίτια με σιδερένιες πόρτες και κάμερες, κάμερες και στους δρόμους, κάγκελα στις αυλές, κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού...
Και μετά θυμάμαι τον πατέρα μου πριν μερικά χρόνια που πατούσαμε σταφύλια, και μου έλεγε ότι ο μούστος είναι τόσο ωραίος γιατί βάζεις τα πόδια σου μέσα. Και τώρα το καταλαβαίνω. Ο μούστος είναι ωραίος γιατί τον πατάς με τα πόδια, το φαγητό είναι ωραίο γιατί βάζεις μέσα τα χέρια σου, το σκίτσο είναι ωραίο γιατί γεμίζεις γραφίτες, η δημιουργία είναι ωραία γιατί βάζεις μέσα τον εαυτόν σου. Η αγάπη, η ζωή, λένε μόνο αν βάλεις την ψυχή σου.
Έφτιαξα κέηκ το πρωί. Το έφτιαξα όπως έφτιαχνε ο πατέρας μου τον μούστο. Χωρίς hi-tech συσκευές και ρομποτάκια και μίξερ. Έβαλα μέσα τα χέρια μου, μέχρι τον αγκώνα, γέμισα αλεύρι και ζάχαρη και σοκολάτα, χέρια, ρούχα, μούτρα, παντού, γέμισε και η κουζίνα, έγλυφα μετά τις κουτάλες και τα δάκτυλά μου. Γέλασα με την καρδιά μου σαν παιδί.
Και μετά απλώς τα καθάρισα όλα... για να τα πασαλείψω με κάτι άλλο.
Μου έπεσε βαρύ το γεγονός. Ίσως γιατί προηγήθηκαν και άλλα παρόμοια, πολλά. Ίσως γιατί αυτοί οι άγνωστοι μου ήταν τόσο οικείοι. Ίσως γιατί ήταν και εκείνοι που μου κούναγαν την κούνια των ετών που περνούσαν. Που περνούν ακόμη. Και την κουνούν ακόμη.
Γιατί ό,τι αγαπάς το αισθάνεσαι αθάνατο, κι όσο το αγαπάς, αθάνατο είναι.
Αναρωτιέμαι αν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον στην αντίπερα όχθη. Αν κάνουν παρέα, αν τα λένε. Αν έχουν στήσει πηγαδάκι με ηλεκτρικές κιθάρες και μπουζούκια. Τέλος πάντων...
Όταν ήμουν μικρή, όπως όλα τα μικρά, έτσι κι εγώ αρεσκόμουν στο όνειρο, το χαζό, το παιδικό, αυτό που προβάλλεται κατά κόρον από τηλεοράσεις και γλυκανάλατες ταινίες, αυτό που τραγουδιέται με μεγαλοστομίες σε όλες τις ενεργές γλώσσες αυτής της ταλαίπωρης γης, το ορμητικό όνειρο αυτό που σε παρασύρει χαζεύοντας φεγγάρια και ηλιοβασιλέματα, το όνειρο εκείνο που δεν αργεί να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης, ή στην καλύτερη περίπτωση, παταγώδης απογοήτευση. Να σε ποτίζουν όνειρα, να γίνεσαι σφουγγάρι.
Το κυνηγούσα χρόνια αυτό το όνειρο, πιστεύοντας ότι εκεί ήταν η ζωή... Μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ότι η καθημερινότητα είναι αλλιώς, ότι οι αγάπες και τα λουλούδια είναι διαποτισμένα μέχρι το μεδούλι με το δηλητηριώδες καυσαέριο της μεγαλούπολης και το "για πάντα" δεν είναι παρά μια βλακώδης έκφραση γραμμένη με καλλιτεχνία σε χαρτί, και σε πολλές περιπτώσεις σε κωλόχαρτο. Σήμερα δε, είναι απλώς εκτυπωμένη με arial γραμματοσειρά σε Α4. Αναλώσιμο χαρτί για αναλώσιμα αισθήματα, κορεσμένα, κενά, ξεφτίζει το μελάνι, χάνονται.
Αναπόφευκτα, σαν σε μια στιγμή, μεγάλωσα. Έσπασα και τα μούτρα μου, τρίφτηκα. Δεν έχω πια τέτοια όνειρα. Δεν τα χρειάζομαι κιόλας, έτσι αποφάσισα. Τα πόδια στην γη, το βλέμμα ψηλά, το μυαλό στην θέση του. Κι έτσι απλά και όμορφα τα χρόνια να κυλάνε.
Κι ας γνωρίζω πολύ καλά ότι η πραγματικότητα κρύβει εκπλήξεις που θα τις ζήλευε το πιο ευφυές κινηματογραφικό σενάριο. Τα μάτια να κοιτούν κατάπληκτα και η ψυχή να κλωτσάει μανιασμένα. Ξέρεις, χωρίς εμπόδια και μπάρες δεν θα υπήρχαν άλτες. Δίχως αντιφάσεις και προβληματισμούς δεν θα υπήρχαν τραγούδια, ούτε λόγος να συνθέσει και να δημιουργήσει κανείς ποτέ τίποτα. Αν δεν νύχτωνε ποτέ, δεν θα βλέπαμε τα αστέρια, κι ας υπάρχουν.
Σε εσένα λοιπόν, που εμφανίστηκες από το πουθενά να μου ζητήσεις το όνειρο το παιδικό, έχω μόνο μια ενήλικη αλήθεια να δώσω. Χωρίς τις μεγάλες χαζές κουβέντες να στολίζουν δήθεν τις στιγμές, δίχως υπερβολές, καλλιτεχνίες και καρδούλες στο χαρτί.
Μόνο το σήμερα, όποιο κι αν είναι αυτό. Έναν δρόμο να βαδίσουμε μαζί για όσο πάει.
Just because I finally admitted the truth, the war in my mind won't seize.
For it was half the truth you saw and heard, half the truth I told you; what you don't know is that the other half is the one that will eventually determine our future, yours and mine together.
Like the time you told me that I'm an open book to you, and you couldn't understand when I warned you: it's the things you can't read that affect you the most. The things I could never say out loud.
Because you know I love you, but you can't even begin to suspect how much I hate it.
I hate how I love the way your eyes glisten in the dark when you look at me.
I hate how I love the way your arms feel around me, so warm and familiar and safe.
I hate how I miss you. I hate how I can't stand my ground, always running either to you or away from you.
I hate how I can never find peace since you entered my life, my thoughts, my feelings.
I hate that you seem to know me so well, and that I love it.
I hate that I feel so different, I can't even recognize this mutated version of myself anymore.
I absolutely abhor that the saying "it's hard to resist that level of commitment and adoration" seems to apply so much to me.
I hate how much I love your smile. I fucking hate how you always make me smile, how you always seem to know my wishes and grand them before I have a chance to word them. It's maddening.
Do you know my wishes? Do you know what I want? How? Hell, I don't even know what I want...
I can't stand the feeling of commitment, of permanency, that you have suddenly become so indispensable, so vital in my life.
I hate the way you cling onto me with all your strength, how you hang from every word I say, like if I as much as breathe the wrong way I might break you.
I hate that loving you feels so magnificent and so much like a prison, restraining, restricting, confining. As if I've willingly, or unwillingly- I can't really tell, put my own self in a box. Closed the cover too, and now I have no more air.
I hate how I need you. I never wanted to need anyone.
I hate that I feel I never had a choice, never stood a chance against you and your unrelenting persistence.
I hate that I've suddenly ran out of options.
Cause now, the price will be too high to pay, no matter what I choose to do.
I hate that pendulous blade hanging over my head.
I hate that I can't make up my mind to let you go...
...I hate how I forget to hate it when I'm in your arms, how all the reasons for hating dissolve, ever so fleetingly, and I just lose myself in you.
