Vintage love

We may have drifted apart for so long, way too long, but I assure you, you were never forgotten, my love.

I've missed holding you in my hands.



I've missed looking through your eyes and seeing the world for all its beauty.



I've missed how you graciously wink at the bright daylight.

I've missed the way we used to roam the city together, it was you and me against the world.

I've missed the way you always kept me waiting... but it all always worth the wait.

Now that I found you again, I'm not letting you go.











Seriously... what did you think I was talking about?

Κάλαντα

Έτσι είναι η ζωή. Την μία στιγμή φωνάζεις, την επόμενη γελάς και ελπίζεις. Μια θυμώνεις, μια συγχωρείς, ή έστω βάζεις την οργή στην άκρη για να αισθανθείς ζεστασιά. Μια φασκελώνεις χειροπόδαρα και την άλλη αγκαλιάζεις.

Έτσι πάει! Και έτσι πρέπει.
Χρόνια πολλά σε όλους μας λοιπόν, και κυρίως, χρόνια καλά!

Άντε, και με το καλό να μας μπει.


Το νέο έτος, εννοώ...

Σκέπτομαι και γράφω

(Προειδοποίηση: Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε με πολλά νεύρα ένα βράδυ που η βρόχα έπιπτε straight through. Βασανίστηκα για να αποφασίσω να πατήσω το κουμπάκι που θα την δημοσιεύσει, ημέρες που είναι, αλλά τελικά, ακριβώς επειδή είναι οι ημέρες που είναι...

Δυστυχώς η ευτυχώς η ζωή έχει απ' όλα. Το μόνο που δεν έχει, για εμένα τουλάχιστον, είναι ύπνος βαθύς. Αν περνάμε καλά, αν είμαστε καλά, είναι επειδή επιλέγουμε να μην μιζεριάζουμε. Όχι επειδή είμαστε στην κοσμάρα μας.)


Καναπές, τσιγάρο, παλιά ελληνική ταινία για χαλί-στοπ. Ημέρα χάλια, κούραση νεύρα-στοπ. Απεργίες, τηλέφωνα, ηλίθια χασκόγελα, προστυχιά, deadlines, κι άλλα τηλέφωνα, κι άλλες απεργίες, κι άλλες ηλιθιότητες, fatal error, out of memory-στοπ. Φάε κι όλο το κρύο να περιμένεις εις μάτην το λεωφορείο που δεν πρόκειται να έρθει. Ωραίο ακούστηκε αυτό, σχεδόν ποιητικό. Το κρύο βέβαια δεν ήταν και πολύ ποιητικό. Τώρα τυλιγμένη με μια κουβέρτα σαν τον Ινδιάνο κάθομαι και γράφω. Όπως τα παιδιά, σκέπτομαι και γράφω. Τώρα βέβαια ποιος σκέπτεται την σημερινή εποχή; Δεν συμφέρει να σκέπτεσαι, ακόμα και όταν θέλεις να γράφεις. Κουραστικό να σκέπτεσαι, είναι και βαριά η κουβέρτα, κουράζει τους ώμους, δεν βοηθάει...

Παρ' όλα αυτά σκέπτομαι. Κακιά συνήθεια, δεν λέω να την κόψω. Χαμός, τρελλάδικο, όλος ο κόσμος για ηλεκτροσόκ. Μπείτε στην ουρά, όλοι θα πάρετε. Αυτό είναι το μόνο που θα πάρετε. Και τον πούλο. Αλλά αυτόν τον έχουμε ήδη πάρει, ή τον παίρνουμε τέλος πάντων, είναι και μεγάλος ο πούστης ο πούλος, τελειωμό δεν έχει. Έχουμε χάσει την μπάλα, θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε με τους μαλάκες που μπλέξαμε. Ξέραμε, για παράδειγμα, ότι 1+1=2. Απλή αριθμητική, δημοτικού. Πλέον σου λένε. Ένα που έχεις, συν δυο που δανείστικες, συν τρία που έκλεψες, μας κάνουν έστω δέκα. Συν 10 που θα έβγαζες αν δούλευες, συν άλλα 10 που θα βγάλεις του χρόνου, ένα του Χριστού, ένα της Παναγίας, του Αη-Βασίλη, του νοικοκύρη της νοικοκυράς σύνολο έστω 100 (για την... στρογγυλοποίηση). Από αυτά μας χρωστάς το 10% συν το 100, ήτοι 110. Εσύ εν τω μεταξύ εξακολουθείς να έχεις 1. Τα δύο που δανείστηκες δεν πιάνονται, και ποτέ δεν έχεις κλέψει, και πέρυσι πάλι ένα έβγαλες, του χρόνου δεν ξέρεις αν θα βγάλεις και τι, και εν πάσει περιπτώσει δεν βγάζουν 100 ρε μαλάκες, πάρτε και ένα κομπιουτεράκι, τρία ευρώ απ' τα Τζάμπο. Μπα δεν βαριέσαι. Ότι και να κάνεις, όσο και να φωνάξεις, πάλι 110 χρωστάς.

Χρωστάς... πολύ περισσότερα από 110. Χρωστάς παντού. Όλοι ζητάνε σαν να τους χρωστάς. Λες και δεν προσφέρεις, λες και ζεις παρασιτικά. Κι ας σου φεύγει ο κώλος, κι ας είσαι φιλότιμος. Μα γι' αυτό χρωστάς, επειδή είσαι φιλότιμος. Οι φιλότιμοι χρωστάνε, οι αφιλότιμοι απλώς απολαμβάνουν τους κόπους των φιλότιμων.

Ανοίγεις το ραδιόφωνο να ακούσεις λίγη μουσική, διαφημήσεις, τζάμπα όλα τζάμπα αγόρασε, κάτι στριγκλιές, πάρε πάρε πάρε, qqqqqq, τζάμπο σακούλες, κόνεξ πριν από το ίντερνετ, η τσιγκουνιά είναι μαγκιά, μεγάλη προσφορά μόνο 9,99 (θέλω το ένα λεπτό ρέστα ρε), έχασαν και οι λέξεις το νόημά τους, χειρότερα και από λαϊκή αγορά, στην λαϊκή τουλάχιστον υπάρχει αμεσότητα, υπάρχει ευρηματικότητα, εδώ τι υπάρχει; βλακώδεις ατάκες, καμμία σκέψη, ηλιθιότητα, αλήθεια σε ποιους απευθύνονται; Σκυλάδικα και φτηνός πόνος και κάτι χαζά αρμόνια χωρίς αρμονία, χωρίς ρυθμό, όλα για να τροφοδοτούν την νυχτερινή ζωή, για τα φράγκα, για την αποβλάκωση. Μίνι και στιλέττο γόβα και μπόμπες ξύδια. Νυφοπάζαρο. Κλείσ' το το ρημάδι. Ανοίγεις τηλεόραση, ειδήσεις- τρομολαγνεία. Παλιά επικοινωνιακή πατέντα. Στα φέρνουν σιγά σιγά, να τα χωνεύεις, να σε παγώνει ο φόβος, να μην μπορείς να κουνηθείς. Να σε μουδιάζουν. Και παραφουσκωμένα. Σε τρομοκρατούν ότι θα κόψουν το πόδι για να πεις κι ευχαριστώ όταν σου κόψουν τα δάκτυλα. Οι πολιτικοί χαμογελούν, βλακωδώς κι αυτοί. Τα καταφέραμε, τα πουλήσαμε όλα. Τα καταφέραμε, δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Τα καταφέραμε, σας κάναμε ζόμπι, κρέατα, αντικείμενα, είστε ιδιοκτησία μας. Όχι δικιά μας, δικιά τους. Κι εμείς σε εκείνους ανήκουμε.

Οικονομικο-οικολογικο-πολιτικο-πολιτισμικο-ηθικο-εθνικοπαγκόσμιες καταστροφές. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί και καθόμαστε και τους ακούμε, τους ακολουθούμε, τους χειροκροτούμε, τους επικρίνουμε στην θεωρία και στην πράξη τους επικροτούμε. Υπομένουμε, άρα συμφωνούμε, λογική του κώλου. Η χώρα του ό,τι νά'ναι. Ένας πλανήτης ολόκληρος ό,τι νά'ναι. Πλύση εγκεφάλου, κατευθυνόμενες σκέψεις, κατευθυνόμενες συνειδήσεις.

Κι εκεί που ο κόσμος καίγεται, το lifestyle χτενίζεται.

Ταχύτατα εναλλασσόμενες εικόνες, εναλλασσόμενο ρεύμα που διαπερνάει το μυαλό νεκρώνοντας τα πάντα. Καταστροφή-λαγνεία-περιπέτεια-ρομάντζο-δυστυχία-ψέμα-αλήθεια-φαντασία-πάλι λαγνεία-τσόντα-αίματα-σωτήρες-μάσες-αγόρασε.





Κλείσ'την την πουτάνα. Σπάσε την καλύτερα.

Προβληματισμοί. Απορίες. Ερώτημα. Εύλογο. Πού σκατά είναι τα φράγκα; οέο; Τα κράτη πτωχεύουν. Οι τράπεζες (κάποιες) πτωχεύουν, οι επιχειρήσεις βαράνε κανόνι, όλοι χρωστάνε σε όλους. Αφού πλούτος υπάρχει, και κανείς δεν τον έχει, ε ποιος σκατά τέλος πάντων τον έχει;;;

Εγώ πάντως δεν τον έχω.

Πρόσωπα σκυθρωπά παντού, βράζει η οργή, καπάκι στην κατσαρόλα η θλίψη, βαριά, μην σηκωθεί και το καπάκι και ξεχειλίσει η οργή και μετά ποιος την μαζεύει, και κανά-δυο άσχετοι χαζοχαρούμενοι που δεν παίρνουν χαμπάρι τίποτα (το lifestyle που λέγαμε) να σφυρίζουν αδιάφορα στον ρυθμό των διαφημίσεων. Ισορροπία μηδέν. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Έρχονται και γιορτές. Τι γιορτές; Χριστούγεννα. Α συγγνώμη Christmas ήθελα να πω. Ή μάλλον x-mas. Χωρίς νόημα κι αυτά. Ένας χοντρός με γένια ντυμένος στα κόκκινα, θα σου πουν αν ρωτήσεις. Και ψώνια. Καταναλωτές σε απόγνωση. Ξενόφερτες συνήθειες, άγνωστες προς οτιδήποτε γνώριμο και ουσιαστικό. Jingle bells. Τα Χριστούγεννα σου λέει είναι για τα παιδιά, οι μεγάλοι ας κόψουμε τον σβέρκο μας. Σημασία έχει ο διάκοσμος και τα ψώνια. Η αγάπη, η ελπίδα, ποιο είναι το μήνυμα των ημερών; Δωρεάν sms. Μόνο με ένα ευρώ.

Πωλούνται εκτάσεις, νησάκια πλήρως εξοπλισμένα κι επανδρωμένα, α δεν τα θέλεις επανδρωμένα; Τους διώχνουμε τι σε νοιάζει. Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο. Μόνο με ένα ευρώ.

Δεν μας χέζετε κι εσείς με το ευρώ σας.

Κι οι τραπεζίτες πάνω απ' όλα. Πάρε και τις φοροκάρτες, πάρε και τις κάρτες του πολίτη, του καταναλωτή, του είλωτα, του φυλακισμένου. Πάρε να μην έχεις προσωπικά δεδομένα. Πάρε να ελέγχουν όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου, από τα οικονομικά σου μέχρι το πότε έχεις περίοδο ή πότε πηδιέσαι ή πότε τρέχει η μύτη σου. Και γιατί όχι; Τι είμαστε άλλωστε περισσότερο από ΖΩΑ;;;

Ε λοιπόν ΟΧΙ. Εμείς τα ΖΩΑ λοιπόν δεν το βάζουμε κάτω. Εδώ στην χώρα του εργαστηριακού πειραματισμού, της οικονομικής και πολιτικής πτώχευσης, της υποτιθέμενης παρακμής και της γενικευμένης ύπνωσης, σε αυτό το καραβάκι που το έπεισαν ότι στραβά αρμενίζει σε στραβό γιαλό χρόνια τώρα, σε αυτό το μέρος που γεννήθηκε ο γαμημένος ο δυτικός πολιτισμός μόνο και μόνο για να μας επιστραφεί αιώνες αργότερα υπό την μορφή σφαλιάρας, ΕΔΩ μαγειρεύεται η σούπα που θα σας κάψει την γλώσσα και θα σας κάτσει στον λαιμό. Εμείς που αρνούμαστε να κοιτάμε τα παπούτσια μας περπατώντας, που δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι έτσι είναι και δεν γίνεται αλλιώς, που ίσως αναγκαστούμε να φύγουμε για να ζήσουμε, ή που θα μείνουμε και ό,τι γίνει, εμείς που ήμασταν αρκετά τυχεροί να γεννηθούμε σε ιερά χώματα έστω και λάθος εποχή, να ξέρετε θα σας κυνηγήσουμε πίσω στις φωλιές σας, φίδια. Γιατί ακόμα ροκάρουμε τις νύχτες με κιθάρες φτιαγμένες από καύκαλα και έντερα, ακόμα σχεδιάζουμε με γκρίζα χρώματα ένα πολύχρωμο μέλλον, ακόμα γελάμε κι ας φωνάζουμε, επιβάλλεται να φωνάζουμε όσο επιβάλλεται να γελάμε. Κοιτάμε μακριά εκεί που το δικό σας βλέμμα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει. Δεν έχουμε ξεχάσει, ούτε να αγαπάμε, ούτε να αγωνιζόμαστε, δεν ξεχνάμε τα συστατικά που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Ακόμα σκεπτόμαστε, ακόμα αισθανόμαστε. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, απανταχού κουφάλες νεκροθάφτες όρνια. Τα παραπετάσματα της φτώχιας, της παράνοιας, της μιζέριας και της γαμημένης της ανασφάλειας που προσπαθείτε να ρίξετε μπροστά στα μάτια μας για να μας τυφλώσετε είναι διάτρητα, βλέπουμε πού το πάτε, και δεν θέλουμε καμμία συμμετοχή. Δεν την θέλουμε την επιχρυσωμένη ασφάλειά σας, και για να το πω να το καταλάβετε, you can take your system and shove it. Ξέρουμε ότι μας δουλεύετε, γνωρίζουμε ότι γυαλίζετε τους χαλκάδες για να μας τους περάσετε στην μύτη. Προσπαθήσατε να το κρύψετε, αλλά αποτύχατε.

ΑΠΟΤΥΧΑΤΕ.

Εσείς που προσπαθείτε να ξεπουλήσετε μάθετε ότι δεν είμαστε για πούλημα. Εσείς που τα γαμήσατε όλα ετοιμαστείτε, θα κληθείτε να θερίσετε αυτά που με τόση ευκολία σπέρνετε. Η ιστορία που παραχαράξατε θα σας τιμωρήσει. Και ΑΥΤΟ είναι το μήνυμα των ημερών.


Και.. α ναι, Γιωργάκη; Άντε γαμήσου κι εσύ αγόρι μου. Ναι, fuck you too σημαίνει, μαλάκα αγράμματε.

Γκρίνια

(Παρακαλούνται οι αλλεργικοί στην έστω και δικαιολογημένη γκρίνια να απομακρυνθούν από τις οθόνες τους. Consider yourselves warned.)

Β-β-β-βαρέθηκα.
Β α ρ έ θ η κ α.

Μου την έχει δώσει. Γιατί γιατί γιατί να είναι μερικοί άνθρωποι τόοοσο ΖΩΑ;
Γιατί να μην υπάρχει ούτε δείγμα νοημοσύνης; Δείγμα ρε παιδί μου. Να πεις ότι ξέρεις πώς είναι, χάριν της βιοποικιλότητας. Μπα.

Ύστερα σου λέει ψάχνουν για νοήμονα ζωή σε άλλον πλανήτη. Δεν την ψάχνουν καλύτερα σε ΑΥΤΟΝ τον πλανήτη πρώτα;

Τελικά οι χαζοί, οι κουτοπόνηροι, οι αναίσθητοι, οι διπρόσωποι, οι μαλάκες και οι άχρηστοι είναι αυτοί που πηγαίνουν μπροστά. Οι κενοί, οι γλύφτες και οι απατεώνες περνούν καλά. Ίσως επειδή είναι ίδιοι με τα σκατά, και ως γνωστόν τα σκατά επιπλέουν.

Ένας φίλος κάποτε με είχε συμβουλέψει να μην αφήνω τις διαθέσεις των άλλων να καθορίζουν την δική μου διάθεση. Την έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτήν την συμβουλή, να λειτουργεί σαν δικλείδα ασφαλείας, και κάτι τέτοιες ώρες έρχεται μπροστά, κατεβάζει το ρολλό και με προστατεύει από τις μολότωφ της ατελείωτης μαλακίας που πέφτουν βροχή τριγύρω. Δεν γίνεται όμως πάντα. Κάποιες στιγμές αρχίζει το μυαλό να κουδουνίζει και το μόνο που θέλεις είναι ΗΣΥΧΙΑ.

Για γίνε πιο συγκεκριμένη. Μπα... δεν αξίζει ούτε ένα λεπτό παραπάνω. Ούτε το χτύπημα των πλήκτρων. Ούτε το τσιγάρο που θα καπνίσω για να γράψω. Τίποτα, δεν αξίζει τίποτα. Ούτε το σάλιο για να φτύσω. Προτιμώ να το καταπιώ, να μην στεγνώσει κι ο λαιμός.

Και γιατί ρε αν περνάνε τόσο καλά τέλος πάντων δεν κάνεις κι εσύ τα ίδια να ηρεμήσεις;
Γιατί τότε δεν θα το λυπάμαι το πρωί το σάλιο, όταν θα κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Και τι δηλαδή, εσύ δεν περνάς καλά;
.............
Φυσικά και περνάω καλά, και πολύ καλά, σε πείσμα όλων. Απλώς μερικές ώρες της ημέρας απαιτούν πολύ περισσότερο κόπο και ψυχραιμία για να περάσουν.

Αλλά πολύς κόπος ρε γαμώτο, και για το τίποτα.

Absentmindedly

There are times when you don't want to talk, you don't want to chat. You don't want to take a nap. You don't want to stare vacantly at the pc screen like an idiot until the image of humongous proportions you are trying to develop finishes rendering itself. You definitely don't want to watch tv. You don't want to call a friend, or listen to the radio and hum. You don't want to read. You don't want to start on a new project. Nothing. You just want to coil within yourself and introvert.

These are the moments that produce the weirdest kind of art. The "simple" kind no one seems to be impressed by, except for yourself. Some might call it doodling.
I call it psychography.

Therapeutic sessions of absentmindedly focused self-analysis with nothing but a piece of paper and a pen as tools.

Look... [pt.III]

Look differently.
Play your part in the perpetual game of lights and shadows,
accepting both as equals,
cast an atypical view upon what you thought of as trite or prosaic,
discover new landscapes to roam where no soul has yet set foot on,
touch everything, feel more than what you can touch, make the moments substantial.
Wink at the sound of the word "routine".











Look inside.
Well...
It is indeed the one journey you'll never forget.

Look... [pt.II]

Look close.
Examine every curve, every tiny detail, every tint of color, through every peephole, everything that goes unnoticed.
You never know what you're going to discover.
You may even find yourself somewhere in there.
The fragments of the past can't touch you now...







Look far.
All the way through time, through the layer after layer of obscurity, through your real eyes, to the very core of what's real and beautiful and true.
To you.

Look... [pt.I]

Look up.
The clouds are calling you to witness the change of season, of mood, of times and era.
Savor the fleeting moment.. it's all we ever have.
All we ever need.