Σκέπτομαι και γράφω

(Προειδοποίηση: Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε με πολλά νεύρα ένα βράδυ που η βρόχα έπιπτε straight through. Βασανίστηκα για να αποφασίσω να πατήσω το κουμπάκι που θα την δημοσιεύσει, ημέρες που είναι, αλλά τελικά, ακριβώς επειδή είναι οι ημέρες που είναι...

Δυστυχώς η ευτυχώς η ζωή έχει απ' όλα. Το μόνο που δεν έχει, για εμένα τουλάχιστον, είναι ύπνος βαθύς. Αν περνάμε καλά, αν είμαστε καλά, είναι επειδή επιλέγουμε να μην μιζεριάζουμε. Όχι επειδή είμαστε στην κοσμάρα μας.)


Καναπές, τσιγάρο, παλιά ελληνική ταινία για χαλί-στοπ. Ημέρα χάλια, κούραση νεύρα-στοπ. Απεργίες, τηλέφωνα, ηλίθια χασκόγελα, προστυχιά, deadlines, κι άλλα τηλέφωνα, κι άλλες απεργίες, κι άλλες ηλιθιότητες, fatal error, out of memory-στοπ. Φάε κι όλο το κρύο να περιμένεις εις μάτην το λεωφορείο που δεν πρόκειται να έρθει. Ωραίο ακούστηκε αυτό, σχεδόν ποιητικό. Το κρύο βέβαια δεν ήταν και πολύ ποιητικό. Τώρα τυλιγμένη με μια κουβέρτα σαν τον Ινδιάνο κάθομαι και γράφω. Όπως τα παιδιά, σκέπτομαι και γράφω. Τώρα βέβαια ποιος σκέπτεται την σημερινή εποχή; Δεν συμφέρει να σκέπτεσαι, ακόμα και όταν θέλεις να γράφεις. Κουραστικό να σκέπτεσαι, είναι και βαριά η κουβέρτα, κουράζει τους ώμους, δεν βοηθάει...

Παρ' όλα αυτά σκέπτομαι. Κακιά συνήθεια, δεν λέω να την κόψω. Χαμός, τρελλάδικο, όλος ο κόσμος για ηλεκτροσόκ. Μπείτε στην ουρά, όλοι θα πάρετε. Αυτό είναι το μόνο που θα πάρετε. Και τον πούλο. Αλλά αυτόν τον έχουμε ήδη πάρει, ή τον παίρνουμε τέλος πάντων, είναι και μεγάλος ο πούστης ο πούλος, τελειωμό δεν έχει. Έχουμε χάσει την μπάλα, θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε με τους μαλάκες που μπλέξαμε. Ξέραμε, για παράδειγμα, ότι 1+1=2. Απλή αριθμητική, δημοτικού. Πλέον σου λένε. Ένα που έχεις, συν δυο που δανείστικες, συν τρία που έκλεψες, μας κάνουν έστω δέκα. Συν 10 που θα έβγαζες αν δούλευες, συν άλλα 10 που θα βγάλεις του χρόνου, ένα του Χριστού, ένα της Παναγίας, του Αη-Βασίλη, του νοικοκύρη της νοικοκυράς σύνολο έστω 100 (για την... στρογγυλοποίηση). Από αυτά μας χρωστάς το 10% συν το 100, ήτοι 110. Εσύ εν τω μεταξύ εξακολουθείς να έχεις 1. Τα δύο που δανείστηκες δεν πιάνονται, και ποτέ δεν έχεις κλέψει, και πέρυσι πάλι ένα έβγαλες, του χρόνου δεν ξέρεις αν θα βγάλεις και τι, και εν πάσει περιπτώσει δεν βγάζουν 100 ρε μαλάκες, πάρτε και ένα κομπιουτεράκι, τρία ευρώ απ' τα Τζάμπο. Μπα δεν βαριέσαι. Ότι και να κάνεις, όσο και να φωνάξεις, πάλι 110 χρωστάς.

Χρωστάς... πολύ περισσότερα από 110. Χρωστάς παντού. Όλοι ζητάνε σαν να τους χρωστάς. Λες και δεν προσφέρεις, λες και ζεις παρασιτικά. Κι ας σου φεύγει ο κώλος, κι ας είσαι φιλότιμος. Μα γι' αυτό χρωστάς, επειδή είσαι φιλότιμος. Οι φιλότιμοι χρωστάνε, οι αφιλότιμοι απλώς απολαμβάνουν τους κόπους των φιλότιμων.

Ανοίγεις το ραδιόφωνο να ακούσεις λίγη μουσική, διαφημήσεις, τζάμπα όλα τζάμπα αγόρασε, κάτι στριγκλιές, πάρε πάρε πάρε, qqqqqq, τζάμπο σακούλες, κόνεξ πριν από το ίντερνετ, η τσιγκουνιά είναι μαγκιά, μεγάλη προσφορά μόνο 9,99 (θέλω το ένα λεπτό ρέστα ρε), έχασαν και οι λέξεις το νόημά τους, χειρότερα και από λαϊκή αγορά, στην λαϊκή τουλάχιστον υπάρχει αμεσότητα, υπάρχει ευρηματικότητα, εδώ τι υπάρχει; βλακώδεις ατάκες, καμμία σκέψη, ηλιθιότητα, αλήθεια σε ποιους απευθύνονται; Σκυλάδικα και φτηνός πόνος και κάτι χαζά αρμόνια χωρίς αρμονία, χωρίς ρυθμό, όλα για να τροφοδοτούν την νυχτερινή ζωή, για τα φράγκα, για την αποβλάκωση. Μίνι και στιλέττο γόβα και μπόμπες ξύδια. Νυφοπάζαρο. Κλείσ' το το ρημάδι. Ανοίγεις τηλεόραση, ειδήσεις- τρομολαγνεία. Παλιά επικοινωνιακή πατέντα. Στα φέρνουν σιγά σιγά, να τα χωνεύεις, να σε παγώνει ο φόβος, να μην μπορείς να κουνηθείς. Να σε μουδιάζουν. Και παραφουσκωμένα. Σε τρομοκρατούν ότι θα κόψουν το πόδι για να πεις κι ευχαριστώ όταν σου κόψουν τα δάκτυλα. Οι πολιτικοί χαμογελούν, βλακωδώς κι αυτοί. Τα καταφέραμε, τα πουλήσαμε όλα. Τα καταφέραμε, δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Τα καταφέραμε, σας κάναμε ζόμπι, κρέατα, αντικείμενα, είστε ιδιοκτησία μας. Όχι δικιά μας, δικιά τους. Κι εμείς σε εκείνους ανήκουμε.

Οικονομικο-οικολογικο-πολιτικο-πολιτισμικο-ηθικο-εθνικοπαγκόσμιες καταστροφές. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί και καθόμαστε και τους ακούμε, τους ακολουθούμε, τους χειροκροτούμε, τους επικρίνουμε στην θεωρία και στην πράξη τους επικροτούμε. Υπομένουμε, άρα συμφωνούμε, λογική του κώλου. Η χώρα του ό,τι νά'ναι. Ένας πλανήτης ολόκληρος ό,τι νά'ναι. Πλύση εγκεφάλου, κατευθυνόμενες σκέψεις, κατευθυνόμενες συνειδήσεις.

Κι εκεί που ο κόσμος καίγεται, το lifestyle χτενίζεται.

Ταχύτατα εναλλασσόμενες εικόνες, εναλλασσόμενο ρεύμα που διαπερνάει το μυαλό νεκρώνοντας τα πάντα. Καταστροφή-λαγνεία-περιπέτεια-ρομάντζο-δυστυχία-ψέμα-αλήθεια-φαντασία-πάλι λαγνεία-τσόντα-αίματα-σωτήρες-μάσες-αγόρασε.





Κλείσ'την την πουτάνα. Σπάσε την καλύτερα.

Προβληματισμοί. Απορίες. Ερώτημα. Εύλογο. Πού σκατά είναι τα φράγκα; οέο; Τα κράτη πτωχεύουν. Οι τράπεζες (κάποιες) πτωχεύουν, οι επιχειρήσεις βαράνε κανόνι, όλοι χρωστάνε σε όλους. Αφού πλούτος υπάρχει, και κανείς δεν τον έχει, ε ποιος σκατά τέλος πάντων τον έχει;;;

Εγώ πάντως δεν τον έχω.

Πρόσωπα σκυθρωπά παντού, βράζει η οργή, καπάκι στην κατσαρόλα η θλίψη, βαριά, μην σηκωθεί και το καπάκι και ξεχειλίσει η οργή και μετά ποιος την μαζεύει, και κανά-δυο άσχετοι χαζοχαρούμενοι που δεν παίρνουν χαμπάρι τίποτα (το lifestyle που λέγαμε) να σφυρίζουν αδιάφορα στον ρυθμό των διαφημίσεων. Ισορροπία μηδέν. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Έρχονται και γιορτές. Τι γιορτές; Χριστούγεννα. Α συγγνώμη Christmas ήθελα να πω. Ή μάλλον x-mas. Χωρίς νόημα κι αυτά. Ένας χοντρός με γένια ντυμένος στα κόκκινα, θα σου πουν αν ρωτήσεις. Και ψώνια. Καταναλωτές σε απόγνωση. Ξενόφερτες συνήθειες, άγνωστες προς οτιδήποτε γνώριμο και ουσιαστικό. Jingle bells. Τα Χριστούγεννα σου λέει είναι για τα παιδιά, οι μεγάλοι ας κόψουμε τον σβέρκο μας. Σημασία έχει ο διάκοσμος και τα ψώνια. Η αγάπη, η ελπίδα, ποιο είναι το μήνυμα των ημερών; Δωρεάν sms. Μόνο με ένα ευρώ.

Πωλούνται εκτάσεις, νησάκια πλήρως εξοπλισμένα κι επανδρωμένα, α δεν τα θέλεις επανδρωμένα; Τους διώχνουμε τι σε νοιάζει. Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο. Μόνο με ένα ευρώ.

Δεν μας χέζετε κι εσείς με το ευρώ σας.

Κι οι τραπεζίτες πάνω απ' όλα. Πάρε και τις φοροκάρτες, πάρε και τις κάρτες του πολίτη, του καταναλωτή, του είλωτα, του φυλακισμένου. Πάρε να μην έχεις προσωπικά δεδομένα. Πάρε να ελέγχουν όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου, από τα οικονομικά σου μέχρι το πότε έχεις περίοδο ή πότε πηδιέσαι ή πότε τρέχει η μύτη σου. Και γιατί όχι; Τι είμαστε άλλωστε περισσότερο από ΖΩΑ;;;

Ε λοιπόν ΟΧΙ. Εμείς τα ΖΩΑ λοιπόν δεν το βάζουμε κάτω. Εδώ στην χώρα του εργαστηριακού πειραματισμού, της οικονομικής και πολιτικής πτώχευσης, της υποτιθέμενης παρακμής και της γενικευμένης ύπνωσης, σε αυτό το καραβάκι που το έπεισαν ότι στραβά αρμενίζει σε στραβό γιαλό χρόνια τώρα, σε αυτό το μέρος που γεννήθηκε ο γαμημένος ο δυτικός πολιτισμός μόνο και μόνο για να μας επιστραφεί αιώνες αργότερα υπό την μορφή σφαλιάρας, ΕΔΩ μαγειρεύεται η σούπα που θα σας κάψει την γλώσσα και θα σας κάτσει στον λαιμό. Εμείς που αρνούμαστε να κοιτάμε τα παπούτσια μας περπατώντας, που δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι έτσι είναι και δεν γίνεται αλλιώς, που ίσως αναγκαστούμε να φύγουμε για να ζήσουμε, ή που θα μείνουμε και ό,τι γίνει, εμείς που ήμασταν αρκετά τυχεροί να γεννηθούμε σε ιερά χώματα έστω και λάθος εποχή, να ξέρετε θα σας κυνηγήσουμε πίσω στις φωλιές σας, φίδια. Γιατί ακόμα ροκάρουμε τις νύχτες με κιθάρες φτιαγμένες από καύκαλα και έντερα, ακόμα σχεδιάζουμε με γκρίζα χρώματα ένα πολύχρωμο μέλλον, ακόμα γελάμε κι ας φωνάζουμε, επιβάλλεται να φωνάζουμε όσο επιβάλλεται να γελάμε. Κοιτάμε μακριά εκεί που το δικό σας βλέμμα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει. Δεν έχουμε ξεχάσει, ούτε να αγαπάμε, ούτε να αγωνιζόμαστε, δεν ξεχνάμε τα συστατικά που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Ακόμα σκεπτόμαστε, ακόμα αισθανόμαστε. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, απανταχού κουφάλες νεκροθάφτες όρνια. Τα παραπετάσματα της φτώχιας, της παράνοιας, της μιζέριας και της γαμημένης της ανασφάλειας που προσπαθείτε να ρίξετε μπροστά στα μάτια μας για να μας τυφλώσετε είναι διάτρητα, βλέπουμε πού το πάτε, και δεν θέλουμε καμμία συμμετοχή. Δεν την θέλουμε την επιχρυσωμένη ασφάλειά σας, και για να το πω να το καταλάβετε, you can take your system and shove it. Ξέρουμε ότι μας δουλεύετε, γνωρίζουμε ότι γυαλίζετε τους χαλκάδες για να μας τους περάσετε στην μύτη. Προσπαθήσατε να το κρύψετε, αλλά αποτύχατε.

ΑΠΟΤΥΧΑΤΕ.

Εσείς που προσπαθείτε να ξεπουλήσετε μάθετε ότι δεν είμαστε για πούλημα. Εσείς που τα γαμήσατε όλα ετοιμαστείτε, θα κληθείτε να θερίσετε αυτά που με τόση ευκολία σπέρνετε. Η ιστορία που παραχαράξατε θα σας τιμωρήσει. Και ΑΥΤΟ είναι το μήνυμα των ημερών.


Και.. α ναι, Γιωργάκη; Άντε γαμήσου κι εσύ αγόρι μου. Ναι, fuck you too σημαίνει, μαλάκα αγράμματε.